miércoles, 18 de febrero de 2009
SIMILITUDES E DIFERENZAS
SIMILITUDES
Mentres que a Terra é máis parecida a Venus na súa composición xeral, as similitudes con Marte son máis convincentes respecto de a colonización. Isto inclúe as seguintes razóns:
* O día marciano (ou sol) é moi parecido ao terrestre. Un día solar medio de Marte dura 24 horas 39 minutos e 35.244 segundos.
* A superficie de Marte ten unha área equivalente ao 28,4 % da da Terra, levemente menor que a cantidade de terra seca no noso planeta (que é do 29,2 % da superficie da Terra).
* Marte ten unha inclinación axial de 25,19º, comparada cos 23,44º da Terra. Isto significa que Marte ten unhas estacións moi parecidas ás da Terra, aínda que duran case o dobre porque o ano marciano é preto de 1,88 anos da Terra. O Polo Norte marciano sinala a Cygnus, non á Osa Menor.
* Marte ten atmosfera. Aínda que é moi fina (preto do 0,7 % da atmosfera terrestre), proporciona algo de protección á radiación solar e á radiación cósmica, e foi usada satisfactoriamente para o aerofrenado das naves.
* Recentes observacións polos robots de exploración da NASA e a Mars Express da ESA confirman a presenza de auga en Marte. Marte parece ter cantidades significativas de todos os elementos necesarios para a vida.
DIFERENZAS
* A gravidade na superficie de Marte é tan só a terceira parte da da Terra. Non se sabe se este alto nivel é suficiente para previr os problemas de saúde asociados á ingravidez. (Perda de masa muscular e descalcificación ósea)
* Marte é moito máis frío que a Terra, con temperaturas na superficie de entre -63°C e -140°C.
* Non hai restos de auga líquida na superficie de Marte.
* Como Marte está máis lonxe do sol, o nivel de radiación solar que recibe a superficie (a constante solar) é só a metade do que reciben a Terra ou a Lúa.
* A órbita de Marte é máis excéntrica que a da Terra, empeorando a temperatura e as variacións na constante solar.
* A presión atmosférica en Marte é demasiado baixa para que os humanos sobrevivan sen equipos de presión; as estruturas en Marte necesitarán ser construídas con cabinas de presión similares ás das naves espaciais, capaces de proporcionar 1 bar de presión.
* A atmosfera marciana está composta principalmente de dióxido de carbono. Con todo a presión parcial de CO2 na superficie de Marte é 52 veces maior que na Terra, o que probablemente permita o cultivo de plantas en Marte.
* Marte ten dúas lúas que son moito máis pequenas e próximas ao planeta que a nosa Lúa. Fobos e Deimos poden servir como útiles lugares para probar os conceptos de colonización de asteroides.
* Marte non ten magnetosfera para reflectir o vento solar.
Mentres que a Terra é máis parecida a Venus na súa composición xeral, as similitudes con Marte son máis convincentes respecto de a colonización. Isto inclúe as seguintes razóns:
* O día marciano (ou sol) é moi parecido ao terrestre. Un día solar medio de Marte dura 24 horas 39 minutos e 35.244 segundos.
* A superficie de Marte ten unha área equivalente ao 28,4 % da da Terra, levemente menor que a cantidade de terra seca no noso planeta (que é do 29,2 % da superficie da Terra).
* Marte ten unha inclinación axial de 25,19º, comparada cos 23,44º da Terra. Isto significa que Marte ten unhas estacións moi parecidas ás da Terra, aínda que duran case o dobre porque o ano marciano é preto de 1,88 anos da Terra. O Polo Norte marciano sinala a Cygnus, non á Osa Menor.
* Marte ten atmosfera. Aínda que é moi fina (preto do 0,7 % da atmosfera terrestre), proporciona algo de protección á radiación solar e á radiación cósmica, e foi usada satisfactoriamente para o aerofrenado das naves.
* Recentes observacións polos robots de exploración da NASA e a Mars Express da ESA confirman a presenza de auga en Marte. Marte parece ter cantidades significativas de todos os elementos necesarios para a vida.
DIFERENZAS
* A gravidade na superficie de Marte é tan só a terceira parte da da Terra. Non se sabe se este alto nivel é suficiente para previr os problemas de saúde asociados á ingravidez. (Perda de masa muscular e descalcificación ósea)
* Marte é moito máis frío que a Terra, con temperaturas na superficie de entre -63°C e -140°C.
* Non hai restos de auga líquida na superficie de Marte.
* Como Marte está máis lonxe do sol, o nivel de radiación solar que recibe a superficie (a constante solar) é só a metade do que reciben a Terra ou a Lúa.
* A órbita de Marte é máis excéntrica que a da Terra, empeorando a temperatura e as variacións na constante solar.
* A presión atmosférica en Marte é demasiado baixa para que os humanos sobrevivan sen equipos de presión; as estruturas en Marte necesitarán ser construídas con cabinas de presión similares ás das naves espaciais, capaces de proporcionar 1 bar de presión.
* A atmosfera marciana está composta principalmente de dióxido de carbono. Con todo a presión parcial de CO2 na superficie de Marte é 52 veces maior que na Terra, o que probablemente permita o cultivo de plantas en Marte.
* Marte ten dúas lúas que son moito máis pequenas e próximas ao planeta que a nosa Lúa. Fobos e Deimos poden servir como útiles lugares para probar os conceptos de colonización de asteroides.
* Marte non ten magnetosfera para reflectir o vento solar.
5 anos en marte
Para sorpresa de todos, os robots sobreviviron por cinco anos. Este sábado, os robots enviados pola NASA a Marte cumpren cinco anos de estadía no Planeta Vermello.
O primeiro robot, un sofisticado vehículo de seis rodas apto para todo terreo e bautizado Spirit, chegou a Marte o 3 de xaneiro de 2004. Vinte e un días máis tarde uníuselle o seu gemelo, Opportunity. Cada robot explora unha parte distinta do planeta. Os científicos esperaban que as sondas puidesen funcionar por polo menos tres meses, por iso, o feito de que durasen tanto tempo e sobre todo no medio das xeadas temperaturas do Planeta Vermello, resultou unha agradable sorpresa.
"Estes robots son increíblemente resistentes, se tomamos en conta o medio ambiente e as actividades que desenvolven a diario", sinalou John Calas, director do proxecto da NASA.
Segundo explica o corresponsal da BBC, Jonathan Amos, a información recollida polos robots axudounos a comprender como Marte, tan parecido á Terra en moitas cousas, evolucionó por un camiño totalmente diferente, desenvolvendo temperaturas extremadamente frías e secas, moi difíciles para a vida, se é que algunha vez hóuboa.
Os problemas da idade
Actualmente, Spirit atópase explorando unha rexión afundida do planeta duns 150 Km. coñecida como o cráter Gusev. A sonda achou en devandita rexión unha cantidade de rocas e materiais que apuntan á existencia de auga no pasado.
Crese que unha vez estas rocas estiveron mergulladas en auga. O Opportunity está no lado oposto do planeta, nunha zona plana coñecida como o Meridiani Planum.
A información recaba polo Opportunity tamén indica claramente que houbo auga na superficie do planeta.
Aínda que é certo que os robots son máis resistentes do que se esperaba, logo de cinco anos mostran signos de deterioro.
Spirit, por exemplo, debe ir marcha atrás todo o tempo por un problema nunha roda, e Opportunity ten un problema nunha das súas articulaciones a raíz dun cable roto.
Nalgunhas ocasións, ambos experimentaron problemas co fornezo de enerxía debido á acumulación de po nos seus paneles solares.
Se deixasen de funcionar, a NASA deberá esperar un tempo ata lanzar a súa próxima misión a Marte.
O spirit desobedece as ordes
Expertos da Adminsitración Nacional para a Aeronáutica e o Espazo (NASA) investigan que sucede en Marte co robot Spirit, pois desde fai varios días desobedece as ordes indicadas.
O enxeño que leva cinco anos explorando ao planeta vermello, tivo dificultades para seguir as indicacións dos técnicos, como trasladarse de lugar, e tampouco gravou as actividades realizadas.
Os especialistas consideran que as imprecisiones poden ser debidas a efectos transitorios de raios cósmicos, con todo, débese determinar a causa exacta do problema, destacou Sharon Laubach, investigador principal do equipo.
Unha preocupación latente é que os desperfectos sexan debido aos anos de traballo do robot, deseñado en principio para uns poucos meses de labor e ampliada con posterioridad dado a utilidade do mesmo.
Spitit aterrizó en Marte o 4 de xaneiro de 2004, días despois fíxoo o seu irmán gemelo Opportunity.
Desde entón ambos laboratorios realizaron importantes descubrimentos da superficie marciana, quizais o máis importantes é o de que houbo auga algunha vez.
A iso súmanse as miles de fotografías enviadas ao control da misión, como as dun meteorito atopado por Spirit
Pode haber grandes reservas de auga liquida en Marte
O descubrimento de compostos de percloratos en Marte pola sonda Phoenix, da NASA, fai posible que haxa auga líquida en case toda a superficie do planeta malia as bajísimas temperaturas, segundo a revista New Scientist, que publica unha fotografía que suxire a existencia de pingas de auga.
Os percloratos teñen en efecto a capacidade de manter o auga en estado líquido moi por baixo dos 0 grados centígrados e aínda que a sonda non distinguiu entre os distintos tipos desas substancias, o máis probable é que os presentes en Marte sexan percloratos de magnesio e sodio.
As solucións concentradas deses sales poden manterse en estado líquido ata temperaturas de menos 72 e menos 37 grados centígrados, respectivamente, polo que o auga líquida podería desempeñar un papel máis importante no futuro dese planeta do que se cría ata agora.
"É posible ter líquido en case todos os lugares onde hai xeo e as temperaturas rebasan eses limiares, o que significa prácticamente na maior parte da superficie de Marte", afirma Nilton Renno, da Universidade de Michigan en Ann Arbor (EE.UU.) e membro do equipo da Phoenix.
Ese feito explicaría os barrancos detectados nas laderas marcianas similares aos producidos pola acción do auga na Terra e que parecen haberse formado recientemente.
"Algúns cren que eses barrancos débense á acción de augas salobres, pero nada do que puidemos observar antes permite deducir que poidan formarse esas solucións salinas a tales temperaturas", explica pola súa banda Michael Hecht, do Laboratorio de Propulsión a barullo da NASA en Pasadena (California).
É posible que haxa tamén unha acumulación de augas con percloratos debaixo dos glaciares e que os axuden a deslizarse, o que permitiría entender certos signos de que os glaciares máis ríxidos do manto de xeo do norte de Marte desprazáronse ao longo do tempo, segundo un estudo de David Fisher, da Gwological Survey of Canadá (Ottawa).
"O xeo apenas se deforma, pero se despraza sobre ese leito movedizo", sinala Fisher, que presentará os resultados do seu estudo este mes de marzo na Conferencia de Ciencias Planetarias e Lunares que terá lugar en Houston (Texas).
En opinión de Fisher, o auga rica en perclorato que hai debaixo dos glaciares podería filtrarse a gran profundidade polas hendiduras na roca e constituír unha fonte importante para o reabastecimiento dos depósitos de augas subterráneas.
Estas augas parecen saír á superficie en numerosos episodios ocorridos ao longo da historia de Marte e deixaron canles secas e outras pegadas de antigos manantiales de augas quentes.
Gotitas de auga ricas en percloratos poderían explicar ata algunhas protuberancias que apareceron de súpeto nas patas da sonda Phoenix, segundo un estudo dirixido polo citado Nilton Renno, que se presentará tamén na conferencia de Houston.
Outros expertos consideran, con todo, máis probable que sexan trocitos de xeo e que a luz cambiante é a que dá a ilusión de que se comportan como líquidos.
Segundo Renno, se existen bolsas de auga no Marte actual, poderían ata soportar a vida no planeta.
As solucións de perclorato máis concentradas non o farían, pero outras menos densas posibilitarían a existencia de auga líquida e xa que logo da vida.
Os percloratos teñen en efecto a capacidade de manter o auga en estado líquido moi por baixo dos 0 grados centígrados e aínda que a sonda non distinguiu entre os distintos tipos desas substancias, o máis probable é que os presentes en Marte sexan percloratos de magnesio e sodio.
As solucións concentradas deses sales poden manterse en estado líquido ata temperaturas de menos 72 e menos 37 grados centígrados, respectivamente, polo que o auga líquida podería desempeñar un papel máis importante no futuro dese planeta do que se cría ata agora.
"É posible ter líquido en case todos os lugares onde hai xeo e as temperaturas rebasan eses limiares, o que significa prácticamente na maior parte da superficie de Marte", afirma Nilton Renno, da Universidade de Michigan en Ann Arbor (EE.UU.) e membro do equipo da Phoenix.
Ese feito explicaría os barrancos detectados nas laderas marcianas similares aos producidos pola acción do auga na Terra e que parecen haberse formado recientemente.
"Algúns cren que eses barrancos débense á acción de augas salobres, pero nada do que puidemos observar antes permite deducir que poidan formarse esas solucións salinas a tales temperaturas", explica pola súa banda Michael Hecht, do Laboratorio de Propulsión a barullo da NASA en Pasadena (California).
É posible que haxa tamén unha acumulación de augas con percloratos debaixo dos glaciares e que os axuden a deslizarse, o que permitiría entender certos signos de que os glaciares máis ríxidos do manto de xeo do norte de Marte desprazáronse ao longo do tempo, segundo un estudo de David Fisher, da Gwological Survey of Canadá (Ottawa).
"O xeo apenas se deforma, pero se despraza sobre ese leito movedizo", sinala Fisher, que presentará os resultados do seu estudo este mes de marzo na Conferencia de Ciencias Planetarias e Lunares que terá lugar en Houston (Texas).
En opinión de Fisher, o auga rica en perclorato que hai debaixo dos glaciares podería filtrarse a gran profundidade polas hendiduras na roca e constituír unha fonte importante para o reabastecimiento dos depósitos de augas subterráneas.
Estas augas parecen saír á superficie en numerosos episodios ocorridos ao longo da historia de Marte e deixaron canles secas e outras pegadas de antigos manantiales de augas quentes.
Gotitas de auga ricas en percloratos poderían explicar ata algunhas protuberancias que apareceron de súpeto nas patas da sonda Phoenix, segundo un estudo dirixido polo citado Nilton Renno, que se presentará tamén na conferencia de Houston.
Outros expertos consideran, con todo, máis probable que sexan trocitos de xeo e que a luz cambiante é a que dá a ilusión de que se comportan como líquidos.
Segundo Renno, se existen bolsas de auga no Marte actual, poderían ata soportar a vida no planeta.
As solucións de perclorato máis concentradas non o farían, pero outras menos densas posibilitarían a existencia de auga líquida e xa que logo da vida.
Pode haber grandes reservas de auga liquida en Marte
O descubrimento de compostos de percloratos en Marte pola sonda Phoenix, da NASA, fai posible que haxa auga líquida en case toda a superficie do planeta malia as bajísimas temperaturas, segundo a revista New Scientist, que publica unha fotografía que suxire a existencia de pingas de auga.
Os percloratos teñen en efecto a capacidade de manter o auga en estado líquido moi por baixo dos 0 grados centígrados e aínda que a sonda non distinguiu entre os distintos tipos desas substancias, o máis probable é que os presentes en Marte sexan percloratos de magnesio e sodio.
As solucións concentradas deses sales poden manterse en estado líquido ata temperaturas de menos 72 e menos 37 grados centígrados, respectivamente, polo que o auga líquida podería desempeñar un papel máis importante no futuro dese planeta do que se cría ata agora.
"É posible ter líquido en case todos os lugares onde hai xeo e as temperaturas rebasan eses limiares, o que significa prácticamente na maior parte da superficie de Marte", afirma Nilton Renno, da Universidade de Michigan en Ann Arbor (EE.UU.) e membro do equipo da Phoenix.
Ese feito explicaría os barrancos detectados nas laderas marcianas similares aos producidos pola acción do auga na Terra e que parecen haberse formado recientemente.
"Algúns cren que eses barrancos débense á acción de augas salobres, pero nada do que puidemos observar antes permite deducir que poidan formarse esas solucións salinas a tales temperaturas", explica pola súa banda Michael Hecht, do Laboratorio de Propulsión a barullo da NASA en Pasadena (California).
É posible que haxa tamén unha acumulación de augas con percloratos debaixo dos glaciares e que os axuden a deslizarse, o que permitiría entender certos signos de que os glaciares máis ríxidos do manto de xeo do norte de Marte desprazáronse ao longo do tempo, segundo un estudo de David Fisher, da Gwological Survey of Canadá (Ottawa).
"O xeo apenas se deforma, pero se despraza sobre ese leito movedizo", sinala Fisher, que presentará os resultados do seu estudo este mes de marzo na Conferencia de Ciencias Planetarias e Lunares que terá lugar en Houston (Texas).
En opinión de Fisher, o auga rica en perclorato que hai debaixo dos glaciares podería filtrarse a gran profundidade polas hendiduras na roca e constituír unha fonte importante para o reabastecimiento dos depósitos de augas subterráneas.
Estas augas parecen saír á superficie en numerosos episodios ocorridos ao longo da historia de Marte e deixaron canles secas e outras pegadas de antigos manantiales de augas quentes.
Gotitas de auga ricas en percloratos poderían explicar ata algunhas protuberancias que apareceron de súpeto nas patas da sonda Phoenix, segundo un estudo dirixido polo citado Nilton Renno, que se presentará tamén na conferencia de Houston.
Outros expertos consideran, con todo, máis probable que sexan trocitos de xeo e que a luz cambiante é a que dá a ilusión de que se comportan como líquidos.
Segundo Renno, se existen bolsas de auga no Marte actual, poderían ata soportar a vida no planeta.
As solucións de perclorato máis concentradas non o farían, pero outras menos densas posibilitarían a existencia de auga líquida e xa que logo da vida.
Os percloratos teñen en efecto a capacidade de manter o auga en estado líquido moi por baixo dos 0 grados centígrados e aínda que a sonda non distinguiu entre os distintos tipos desas substancias, o máis probable é que os presentes en Marte sexan percloratos de magnesio e sodio.
As solucións concentradas deses sales poden manterse en estado líquido ata temperaturas de menos 72 e menos 37 grados centígrados, respectivamente, polo que o auga líquida podería desempeñar un papel máis importante no futuro dese planeta do que se cría ata agora.
"É posible ter líquido en case todos os lugares onde hai xeo e as temperaturas rebasan eses limiares, o que significa prácticamente na maior parte da superficie de Marte", afirma Nilton Renno, da Universidade de Michigan en Ann Arbor (EE.UU.) e membro do equipo da Phoenix.
Ese feito explicaría os barrancos detectados nas laderas marcianas similares aos producidos pola acción do auga na Terra e que parecen haberse formado recientemente.
"Algúns cren que eses barrancos débense á acción de augas salobres, pero nada do que puidemos observar antes permite deducir que poidan formarse esas solucións salinas a tales temperaturas", explica pola súa banda Michael Hecht, do Laboratorio de Propulsión a barullo da NASA en Pasadena (California).
É posible que haxa tamén unha acumulación de augas con percloratos debaixo dos glaciares e que os axuden a deslizarse, o que permitiría entender certos signos de que os glaciares máis ríxidos do manto de xeo do norte de Marte desprazáronse ao longo do tempo, segundo un estudo de David Fisher, da Gwological Survey of Canadá (Ottawa).
"O xeo apenas se deforma, pero se despraza sobre ese leito movedizo", sinala Fisher, que presentará os resultados do seu estudo este mes de marzo na Conferencia de Ciencias Planetarias e Lunares que terá lugar en Houston (Texas).
En opinión de Fisher, o auga rica en perclorato que hai debaixo dos glaciares podería filtrarse a gran profundidade polas hendiduras na roca e constituír unha fonte importante para o reabastecimiento dos depósitos de augas subterráneas.
Estas augas parecen saír á superficie en numerosos episodios ocorridos ao longo da historia de Marte e deixaron canles secas e outras pegadas de antigos manantiales de augas quentes.
Gotitas de auga ricas en percloratos poderían explicar ata algunhas protuberancias que apareceron de súpeto nas patas da sonda Phoenix, segundo un estudo dirixido polo citado Nilton Renno, que se presentará tamén na conferencia de Houston.
Outros expertos consideran, con todo, máis probable que sexan trocitos de xeo e que a luz cambiante é a que dá a ilusión de que se comportan como líquidos.
Segundo Renno, se existen bolsas de auga no Marte actual, poderían ata soportar a vida no planeta.
As solucións de perclorato máis concentradas non o farían, pero outras menos densas posibilitarían a existencia de auga líquida e xa que logo da vida.
¿Son Manchas de auga?
A sonda Phoenix da NASA captou unha imaxe que podería ser a primeira fotografía de auga líquida en Marte. Malia que a instantánea está aberta a diferentes interpretacións, algúns dos científicos responsables da misión están convencidos de que se trata de pingas de auga que salpicaron á nave no momento do seu aterrizaje na superficie do planeta vermello.
Esta hipótese estaría protexida polo achado previo de sales percloradas en Marte, xa que estes minerales poden manter o auga líquida a temperaturas baixo cero.
Os investigadores que defenden esta interpretación da imaxe consideran que o efecto anticongelante destes sales fai posible que exista auga líquida en grandes cantidades baixo a superficie do planeta. No entanto, sinalan que probablemente é demasiado salada como para que pode albergar vida tal e como a coñecemos.
O estudo que propón esta teoría, asinado por 21 científicos que participan na misión da axencia espacial estadounidense, presentarase en marzo na Conferencia de Ciencias Lunares e Planetarias que se celebrará en Houston (Texas). Os seus contidos, con todo, filtráronse á revista New Scientist, que os presentou hoxe na súa páxina web.
Uns poucos días despois de que a sonda Phoenix aterrizara en Marte o pasado 25 de maio, enviou unha primeira imaxe que mostraba unhas misteriosas manchas sobre unha das súas patas. Curiosamente, o tamaño destas manchas creceu ao longo das seguintes semanas, e desde entón os científicos da misión estiveron debatendo acaloradamente sobre a súa orixe.
Esta hipótese estaría protexida polo achado previo de sales percloradas en Marte, xa que estes minerales poden manter o auga líquida a temperaturas baixo cero.
Os investigadores que defenden esta interpretación da imaxe consideran que o efecto anticongelante destes sales fai posible que exista auga líquida en grandes cantidades baixo a superficie do planeta. No entanto, sinalan que probablemente é demasiado salada como para que pode albergar vida tal e como a coñecemos.
O estudo que propón esta teoría, asinado por 21 científicos que participan na misión da axencia espacial estadounidense, presentarase en marzo na Conferencia de Ciencias Lunares e Planetarias que se celebrará en Houston (Texas). Os seus contidos, con todo, filtráronse á revista New Scientist, que os presentou hoxe na súa páxina web.
Uns poucos días despois de que a sonda Phoenix aterrizara en Marte o pasado 25 de maio, enviou unha primeira imaxe que mostraba unhas misteriosas manchas sobre unha das súas patas. Curiosamente, o tamaño destas manchas creceu ao longo das seguintes semanas, e desde entón os científicos da misión estiveron debatendo acaloradamente sobre a súa orixe.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)